ورود،بلند پروازی شکست خورده

"دنیس ویلِنُو" کارگردان جوان و خوش سلیقه ی کانادایی است که در چند سال اخیر پر کار بوده و آثار بسیار جذابی را به سینما دوستان عرضه داشته است. جدید ترین اثر او یعنی "ورود-Arrival 2016" یکی از پر سر و صدا ترین کار های او است،زیرا "ویلنو" در فیلم های قبلی خود استاندارد بسیار بالایی را به وجود آورده که منجر به این شده که بحث های زیادی بر روی پروژه جدید او درگیرد و مشتاقان سینما با شوقی زیاد به استقبال این فیلم بروند.

داستان از آنجایی شروع می شود که چند شئ بزرگ در نقاط مختلف زمین مشاهده می شود و انسان ها برای کشف این اشیاء شروع به ایجاد ارتباط با آن می کنند،خط اصلی و ابتدایی داستان بسیار ساده و قابل پیشبینی به نظر میرسد و به جرات می توان گفت یک موضوع کلیشه ای است اما با توجه به کارنامه ویلنو مسلما این داستان به همین سادگی نخواهد بود،اما قبل از هر چیز باید این مسئله را روشن کرد که –ورود- یک فیلم –تخیلی- نیست،شاید این موضوع کمی عجیب به نظر بیاید اما موجودات فضایی در این فیلم قسمت خیلی کمی را به خود اختصاص می دهند و فیلم روی انسان ها و نحوه برخورد آن ها با این مسئله تمرکز دارد و ابتدایی ترین نکته ای که این فیلم را از دیگر فیلم های این گونه جدا می کند همین است.

نقاط قوت فیلم را باید به انتخاب بسیار جذاب و دقیق لوکیشن ها و فیلمبرداری بسیار زیبای آن اختصاص داد،فضای مه گرفته ای در میان یک دره به فضای مشکوک و راز آلود فیلم بسیار کمک کرده و فیلمبرداری این اثر تصاویر زیبایی را ثبت کرده و به بیننده ارائه می دهد. بیشتر زمان فیلم (تقریبا 90 دقیقه از 120 دقیقه فیلم) صرف کشف راه ارتباط و کشف موضوع داغ فیلم یعنی دلیل –ورود- موجودات فضایی شده است،در این 90 دقیقه اما شخصیت ها به تنهایی و بدور از ارتباط با یکدیگر شکل می گیرند،به این معنا که هر شخصیت به تنهایی برای بیننده تعریف می شود اما ارتباط بین شخصیت ها به شدت ضعیف و سرد است(البته این موضوع در مورد شخصیت اصلی است)و دیگر شخصیت ها با فاصله زیاد در حاشیه حضور دارند،

نکته بعدی فلش بک های فیلم است که البته بهتر است آن ها را برش های فیلم بنامیم زیرا زمان مشخصی را برای آن نمی توان(تقریبا تا پایان فیلم) تعیین کرد،برای این که از اسپویل فیلم دوری بجوییم همین قدر کافی است که بگوییم ویلنو با این کارش به گونه ای بیننده را گیج کرده و اطلاعات غلط به خورد او داده است و زمانی هم که اطلاعات درست ارائه می شود آن قدر جذاب نیست،روند فیلم هم در 90 دقیقه ابتدایی بسیار کند است، مستر شات های طولانی و حرکت آهسته ی دوربین و فضای مه آلود و ناشناخته فیلم خیلی زود خسته کننده می شود و تنها چیزی که بیننده را روی صندلی خود نگه می دارد کنجکاوی ضعیف او برای دانستن پایان فیلم است.

اما دو نکته خوب فیلم در ابتدا نحوه برخورد جوامع انسانی و رفتار برونگرایانه انسان با این موضوع است که به شکلی کاملا آشنا انسانیت را به نمایش می گذارد و منظور از انسانیت ترکیب افراطی گرایی،تندرویی،دموکراسی،اخلاقیات و دیگر ویژگی های خوب و بد انسان است،و در ادامه نحوه برخورد شخصیت اصلی یا برخورد درونگرایانه انسان با این موضوع را به نمایش می گذارد که باید گفت دیدن این موضوع جذاب است.

در انتها باید گفت که –ورود- از نظر رنگ و لعاب و از نظر ماهیت تکنیکی یک فیلم خوش ساخت است اما در شخصیت پردازی شکست می خورد،در ارائه محتوا خیلی خوب عمل کرده اما در ترکیب محتوا با موقعیت شکست خورده و این نمودار سینوسی نقاط قوت و ضعف تا انتها ادامه دارد و موجب گیج شدن بیننده میشود که چه احساسی نسبت به این فیلم دارد،چیزی که از ویلنو انتظار نمیرفت،اما در دوره ای که فیلم ها به شدت درگیر درامد زایی شده اند و از نظر بلند پروازی همیشه امن عمل می کنند و این موضوع موجب کلیشه ای شدن آن ها می شود، (ورود) یک پرونده بلند پروازانه و جدید است که با توجه به استاندارد بالای ویلنو به خوبی پرداخت نشده است،البته دیدن یک فیلم بلند پروازانه و تابو شکن که تا حدودی شکست خورده خیلی بهتر از دیدن یک فیلم تکراری قابل پیشبینی است.

سهند نژاد حسینی

اختصاصی فیلمبازان